Gdy tylko rodzeństwo dotarło do celu,weszli do jednego z pokoi.Yliena zaczęła wyjaśniać skąd ma wiewiórkę.
-W czasie drogi go zauważyłam,był ranny w łapkę i to poważnie-zaczęła-Ukrywałam go w torbie cały czas.Tak się do niego przywiązałam,ze nadałam mu imię.Ale obiecuję,że jak tylko stąd wyruszymy i znajdziemy jakiś las wypuszczę go na wolność.
Dziewczyna wiedziała,że ani bracia ani ojciec nie lubili gdy znosiła do domu różne zwierzątka,nawet jeśli potem wypuszczała je na wolność.
-Gniewasz się?

Gdy tylko Dallan wyszedł,Yliena siedziała nieruchoma jak posąg.Czyli miała rację,brat miał jej dość.Nik pyrgał pyszczkiem dziewczynę by dodać jej otuchy.
-Nie będę płakać-powiedziała-Jak mam Ciebie Nik to nie mogę płakać...
Postanowiła sobie jedno: jeśli tylko wstanie następny ranek,opuści to miejsce i wróci do domu.Dallan miał rację,same kłopoty z nią.Gdyby tylko miała przyjaciół...Nie zwierzątka,tylko tych chodzących na dwóch nogach.Ale nawet ich nie mogła mieć.

Yliena znowu miała to dziwne uczucie.Wstała na równe nogi.
-Wiem kim jesteś-powiedziała drżącym głosem-Proszę,odejdź.Nie chcę by komuś stała się krzywda.Mam w sobie krew westel,a nie chcę skrzywdzić ani ciebie ani nikogo.
Tak naprawdę nie wiedziała,ile musiałaby mieć krwi westel by zabić demona.Teraz odczuwała tylko silny ból głowy i mrowienie.

Yliena cofneła się.Ból głowy nasilał się.
-Nie...proszę,odejdź-błagała-Brat śpi w pokoju obok.Odejdź...

Istota prychneła z pogarda i zignorowala przybysza, podszedł powoli do Ylieny i dotknał delikatnie jej policzka.
-No śpi, i co z tego? Wolisz zebym to jego zabił niż ciebie?

Yliena stała jak sparaliżowana.Te upiorne czerwone oczy były głodne.Nagle jej wisiorek błysnął mocnym światłem.

-Co maja znaczyć te wrzaski w środku ?dnia! Goście chcą w spokoju obiad zjeść rozwydrzone bachory!-usłyszeli za plecami krzyk karczmarza, który wyglądał na wściekłego tym, że ktoś zakłóca spokój w jego karczmie.

- Spokojnie gospodarzu.Sytuacja opanowana ! - krzyknął do karczmarza. - A ty.. Ty polecisz lotem koszącym z tej karczmy i zapewniam Cię że z chęcią pomogę temu elfowi - powiedział i stanął po drugiej stronie.Bezszelestnie wyciągnął katanę i przyjął pozycję.

- A kto mówił o zabijaniu ? - zwrócił się do elfki nie odrywając wzroku od osobnika. - Zostawisz ją i opuścisz tą karczmę.Nie zabraniam Ci jej odwiedzić ale napastowanie tej elfki było by wysoce niewskazane.. szczególnie że mój miecz - tu oblizał ostrze katany. - baaardzo lubi krew takich pomiotów jak ty.Więc jak będzie ?

- To pan raczy wyprosić odblaskowo-białego osobnika.Naprzykrza się pana klientom którzy wynajęli pokój - rzucił do karczmarza.Schował katanę pod szatę.Położył dłoń na ramieniu elfa i powiedział. - Spokojnie przyjacielu.