Nie piszę często. Ta praca, jak pozwolę sobie ją nazwać, powstała na konkurs organizowany przez... Pracownię Edukacji Ekologicznej. Tak właściwie oba tematy sprawiły na mnie niezbyt zachęcające wrażenie, jednak mój polonista... powiedzmy, usilnie mnie zmotywował, bym napisała pracę choćby na ten jeden konkurs.
Szczerze mówiąc, powstawała w znacznym pośpiechu i tak naprawdę i tak nie zawarłam w niej wszystkiego, co chciałam, po części przez własne lenistwo i niechęć, a po części przez ograniczenia nałożone przez organizatora. Zamieszczam ją tu, ponieważ dziś dostałam wyniki tego konkursu i uznałam, że skoro w jakiś sposób jury znalazło dla tej pracy uznanie, to może warto ją zamieścić również dla was. Uprzedzam, nie chciałam pisać czegoś, co można skwitować zdaniem "pojechałam na wycieczkę i uratowałam wieloryba", więc praca jest... jaka jest. Krótki epizod, monolog, nie wiem, jak najlepiej to sprecyzować, pozostawiam to waszej ocenie (choć nie będę ukrywać, ewentualnych komentarzy trochę się boję). Tak oto "krótkie słowo wstępu" niemalże osiągnęło długość równą samej pracy.

PAMIĘTAJCIE O NAS, BO WYGINIEMY!

Popatrz na mnie. Spójrz, chociaż raz, właśnie teraz, gdy umieram, bezwstydnie pełzając u twoich stóp i błagając cię o łaskę. Czyżbyś nie mógł na mnie patrzeć, mój oprawco? Może to widok i odór mojej krwi napawa cię obrzydzeniem? Chcesz powiedzieć, że masz sumienie i to ono każe ci odwrócić ode mnie wzrok? A może nareszcie zauważyłeś, że ja też jestem istotą żywą, że odczuwam ból i że twoja broń sprawiła, że moje kruche życie wypływa?
Chciałeś mnie zabić „czysto”, jak to mówicie. Oczywiście, to moja wina. Gdybym nie zaczęła uciekać, pewnie już bym nie żyła. O, jakże cię przepraszam za swoją… niefrasobliwość. Czy bardzo urazi cię to, że swoje przeprosiny właśnie wyrzygałam, urozmaicając tę dzielącą nas jak mur czerwoną plamę? Mam nadzieję, że tego nie zapomnisz. Nie zasługujesz na to, by zapomnieć.
Pamiętajcie o nas, bo wyginiemy. Już wymieramy i to właśnie za sprawą takich morderców, jak ty. Pracujesz, zarabiasz na nas. Sprzedajesz nasze trupy tam, gdzie przerobią nas na futra, kurtki, dywany, buty, kanapy. Cokolwiek.
Ciekawe, czy gdybyś strzelił przypadkiem do człowieka, byłbyś w stanie stać tak spokojnie, czekając, aż wreszcie umilknie jego skowyt? Zapewniam cię, że zraniony człowiek tak jak ja również umrze. Ja jednak jestem tylko zwierzęciem, nie wyglądam jak ty i chcesz wierzyć, że nie jestem w stanie odczuwać tak samo. Zdziwiłbyś się.
Patrzę na ciebie i nienawidzę twojej ręki, palca, który zaraz pociągnie za spust. Nienawidzę całego ciebie, bo wiem, że będziesz żył. Będziesz zabijał dalej.
Cóż to za różnica, wieloryb, lis czy jakiekolwiek inne zwierzę, zagrożone czy nie? Dla ciebie to zysk.
Ja akurat znalazłam się na twojej drodze. Nie interesuje cię to, że miałam szczenięta, które umrą wkrótce z głodu. Nie interesuje cię fakt, że też chciałabym żyć. Ty nie chowasz do mnie urazy. Wiem.
Chcesz tylko zarobić te swoje pieniądze. Tak swoją drogą, nigdy nie zauważyłeś, że monety pachną trochę jak krew? No tak, dla ciebie przecież pieniądze nie śmierdzą. A szkoda. Czy chociaż pamiętasz, że masz je dzięki nam, twoim ofiarom? Stosom trupów?
Gratulacje, wreszcie spojrzałeś w moją stronę, choć nie w moje oczy. Czego się boisz? Już nie mam nawet siły, żeby cię ugryźć…
Nie bój się, spójrz na mnie. Tak wygląda śmierć. Obrzydliwa, cuchnąca i pełna krwi. Bolesna, trwająca już chyba całe wieki, na przemian lodowata i gorąca.
Tak właśnie wygląda moja śmierć, prawda?
Ty zasłużyłeś na gorszą, kłusowniku. Morderco. Oprawco…
…Człowieku? Śmiesz jeszcze twierdzić, że nim jesteś? Zastanów się, czy naprawdę zasługujesz na to jakże dumne miano.

Pokrzi